Good bye! | แสงสุดท้ายของนายดวงซวย!

- - -

      “อะ..เราให้”

    ในเวลาทุ่มกว่ากว่าๆหน้าเซเว่นข้างล่างหอนั้น จะมีใครคิดว่ามีนักศึกษาชายกำลังยื่นกระป๋องปลาทูน่าไปให้แมวน้อยตัวสีส้มที่กำลังเลียขนได้ที่

    แมวน้อยมองมาที่เขาด้วยแววตาใสซื่อ…

    ฮ่า…แม้แต่แมวก็ยังคงหลงเสน่ห์เราสินะ 

    แคว่ก!

      “โอ้ย! เจ้าแมวบ้า!”

    ยังหลงตัวเองไม่หมดก็ถูกแมวน้อยผู้ใส่ซื่อกางเล็บข่วนมาทันที ด่าได้ไม่จบประโยคมันก็คาบกระป๋องวิ่งหนีไปซะแล้ว!

    ช่างอกตัญญูผู้มีพระคุณซึ่งจริงๆ!

    นักศึกษาหนุ่มแอบร้องไห้ในใจเงียบๆคนเดียว 

    ทุกทีที่จะทำความดีทำไมมันต้องมีแต่เรื่องซวยๆเข้ามาด้วยนะ ทำไมตั้งแต่เด็กจนโตเขาถึงต้องพบโชคชะตาที่แสนโหดร้ายนี้คนเดียวด้วย!

    จะทำอะไรก็ไม่ขึ้นสักอย่าง! ขณะที่จะให้อาหารแมวมันยังเนรคุณเลย! ฝากไว้ก่อนเถอะแมวชั่ว!

    ครืน~ ครืน~

    แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ยังบ่นในใจไม่ทันหายเศร้า เสียงก่อตัวและฟ้าร้องค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้อย่าเงียบๆ

    ที่จริงก็ไม่เงียบหรอกนะ…

    ซ่า!~

      “ซวยอีกแล้ว!”

     รองเท้านักศึกษาหนุ่มรีบก้าวเข้าไปในหออย่างรวดเร็ว ถ้าช้ากว่านี้อีกสักนิดชุดนักศึกษาสีขาวของเขาต้องเปียกโชกจนขี้เกียจซักแน่นอน

      “วันนี้ซวยกี่รอบแล้วหนอ..”

    อย่าให้นับจะดีกว่า เพราะมันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วแหละ… เฮ้อ..(--

    ผมชื่อนาย 'วรายุ' แปลว่ามีชีวิตอันประเสริฐ แบบ แค่ชื่อก็รู้แล้วครับว่าหน้าตาดี แล้วไม่ได้ดีแบบธรรมดานะ 

    เพราะมันดีแบบพิเศษใส่ไข่เพิ่มลูกชิ้นโอเด้งหนึ่งลูก…

    แต่ไม่รู้ว่าดวงชะตาผมมันไม่ดีพอกับชื่อที่แสนเลิศเลอนี่รึเปล่า ชีวิตเลยพบแต่ความซวย…

    แล้วไม่ได้ซวยแบบธรรมดานะ มันซวยแบบเรื่องที่ไม่ควรจะซวยก็ซวยอ่ะ ขออนุญาตยกตัวอย่าง ย้อนไปเมื่อ ป.1

      “วรายุ ทำไมวันนี้แต่งชุดลูกเสือมา”

 

      “ผมใส่ชุดผิดครับ”

      “แต่นี่มันวันจันทร์เธอลืมได้ยังไง?”

      “ผมดูปฏิทินผิดเดือนครับ”

      “ครูจะให้เธอสำนึกผิดด้วยการไปนั่งจ้องปฏิทินข้างห้องจนกว่าจะถึงเวลาพักเที่ยง”

    นี่ยังถือว่าเบาะๆ…

    เมื่อตอน ม.1

      “เฮ้ยมึงระวังบอล!”

    เด็กชายวรายุในวัยละอ่อนที่กำลังเดินถือไอติมรูปแตงโมนั้นก้มลงหลบบอลข้างสนามด้วยความว่องไวจนต้องตาค้าง

      “หึ บอลแค่นี้จะทำอะไรวรายุได้!?”

      “พวกมึงกูเก็บบอลให้!”

    แต่อนิจจาเพื่อนที่อยู่อีกสนามมันก็ใจดีเตะบอลกับคืนมาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียงกับเด็กชายวรายุเลยแม้แต่นิดเดียว

    ปัก!

    บอลน้อยที่ลอยสู่ดาวกระแทกมาที่หัวอย่างจังจนเด็กชายวรายุนั้นสะเทือนไปถึงดาวเสาร์กันเลยทีเดียว

    หรือจะเป็นตอน ม.4

      “รัศมีจันทร์ เราเอาดอกไม้มาให้”

    ในวันงานโรงเรียนที่เขาต้องรับบทเป็นโรมิโอเวอร์ชั่นไทยถือดอกรักไปยื่นให้เพื่อนที่แสดงเป็นนางเอกอยู่ตรงใกล้ริมเวที 

      “อย่าทำแบบนี้เลยบรรลือ”

    แต่ไม่รู้ต่อบทกันยังไงเพื่อนถึงเขินจนยื่นมือมาผลักเขาตกลงเวทีขาหักไปข้างนึง

    นี่แค่วีรกรรมเด็ดๆนะครับ อย่าให้ผมต้องเล่าเรื่องยิบย่อยเลย ไม่งั้นจบยาว 

      “แสบชิบหาย”ผมสบถในใจมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้งกับแผลแมวข่วนที่มือ ขอพูดรอบสองว่าถ้าเจอมันอีกมันโดนดีแน่ไอ้แมวกาเหว่า!

    กาฟิวไม่ได้เดี๋ยวติดลิขสิทธิ์

      แกร๊ก!

      “มึงเป็นใครเนี่ย!?”

      “…”

    ผมยืนกำลูกบิดประตูแน่นเตรียมสแตนบายรอปิดตลอดเวลา 

    ตรงหน้าของผมปรากฏผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ในเสื้อบาสกางเกงบอลสีส้มสะท้อนแสงชวนให้หยีตาแบบสุดโต่ง

    มันจ้องมาที่ผมด้วยสายตานิ่งๆ.. นิ่งไปแต่ยิ่งใหญ่อะครับ

    ไม่ได้หมายถึงสายตาที่ใหญ่นะ แต่เป็น..เอื้อก!

    กางเกงบาสบ้านมึงตัวเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ!

      “รูมเมท”

      “รูมเมท? ที่เจ้าของหอไลน์มาแจ้งล่วงหน้าอะนะ”

    มันพยักหน้าน้อยๆ ย้ำว่าน้อยไป ถ่าไม่สังเกตุคงคิดว่ามันจ้องเฉยๆ

    ผมที่เริ่มเข้าใจอย่างลงตัวแล้วก็ยกมือขึ้นมาเกาแก้มเขินๆ มืออีกข้างจับประตูให้เข้ามาปิดเบาๆแล้วเดินไปวางกระเป๋าลงบนเตียง

    ไอ้รูมเมทก็ไม่ได้อะไรต่อครับ ถอดเสื้อบาสสีส้มสะท้อนแสงของตัวเองออกแล้วโยนไว้บนเตียงแบบเท่ห์ๆ

     bad boy อย่าบอกใคร!

      “กูชื่อยุนะ”

      “…”

    นี่อุตส่าห์แนะนำตัวเองก่อนเลยนะ ทำไมมันนิ่งได้ขนาดนี้นะ โคฟเวอร์เป็นก้อนหินอยู่รึไง?

      “กูเรียนครุศาสตร์ อยู่ปี 1 มึงอะ”

    นี่ลุ้นอยู่ อยากรู้ว่าพ่อพิกุลทองเขาจะพูดอะไรต่อ

      “ภานพ วิศวะปี 1”

    แล้วก็ถือผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปเลยครับ พูดเสร็จก็เสด็จออกไปทันที

    รู้เลยว่านี่มันคาแรคเตอร์ของพระเอกนิยายผู้เลอเลิศแน่นอน

    ผมเดินไปสำรวจรอบๆเตียงของรูมเมทคนใหม่ อยากรู้ว่ารสนิยมของอีกฝ่ายเป็นยังไงจะได้ทำตัวถูก

    เชี่ย!~

    ตึง!

      “โอ้ย!”

    ใครมันมาถอดกางเกงบาสทิ้งไว้แถมนี้วะเนี่ย!? 

    ไอ้รูมเมทเฮ้ย!

- - -

** บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน แล้วเรื่องนี้มีเนื้อหาของชายรักชาย ใครไม่สามารถอ่านได้กดออกได้ค่ะ ^^ **